دو نفر همدیگه رو می بینن با هم حرف می زنن با هم اوقاتی رو سپری می کنن و بعد از کلی فکر و حس و اینا تصمیم می گیرن با هم زندگی شون رو به اشتراک بزارن. مهم تر از زندگی برای کسی چیزی نیست. با هر عقیده و مرامی که باشه. برای مذهبی ها زندگی تنها و تنها وسیله ی ساختن آخرتی لذت بخش است و برای غیر مذهبی ها زندگی تنها و تنها فرصت برای بودن و لذت بردن است. و این مهم ترین چیز را به اشتراک می گذارن.
تا وقتی با هم زیر یک سقف نرفتن، همه چیز شیرین ترینه. وقتی زندگی مشترک زیر یک سقف شروع میشه انواع مشکلات زندگی روزمره واقعی هم سراغ شون میاد. گاهی این مشکلات اونقدر جدی و سهمگین میشن که همه چیز رو تحت تاثیر قرار میده و گاهی حتی عشق و علاقه شون رو هم فراموش می کنن. تا این جای کار اصلا جای نگرانی نداره. به شرط اینکه این موضوع فراموش کردن علاقه ها صرفا برای گاهی باشه. گاهی که مشکلات بالا می گیرن. و همه می دونیم که بالاخره مشکلات روزی تمام میشن.
اینجاست که وقتی مشکلات تموم شدن دو نفر شریک زندگی یادشون مونده باشه اصلا برای چی کنار هم اومدن و چرا این همه سختی کشیدن و اینجاست که نباید عشق شون یادشون بره. یادشون بیاد که امروز هرچی دارن با هم به دست آوردن. با هم سختی کشیدن و امروز باید هردو با هم لذت ببرن. اون فراموشی که تو اوقات سختی سراغ شون اومده بود باید دور ریخته بشه. باید بتونن باز هم عاشق هم باشن.
و صد البته من مطمئن هستم که می تونن. چون این دو نفر همون دو نفری هستن که روزی عاشق هم شدن روزی تصمیم گرفتن مهم ترین دارایی شون زندگی شون رو با هم شریک بشن. و چه چیزی از این با ارزش تر و مهم تر.
برای همه ی عشاق دنیا زندگی خوبی آرزو می کنم.